"In 1995, my family moved to the forest, to an old village that my grandparents abandoned during the Khmer Rouge genocide. We needed to go there to claim the land back as our own. My parents took my brother and I with them to build a small house there. Other families had to do the same, as no one had returned to this area after fleeing it during the genocide. The house was made of straw and palm leaf walls. We did not have enough rice when we stayed there so we would grow some vegetables like potatoes and forage for wild vegetables to eat instead of rice. In the daytime we entered the forest to look for plants and fish to eat but at night time we were scared because the forest was full of wild animals like tigers and snakes. 
We raised two dogs to protect us at night. They both really loved their master. Even though we were poor at that time, our family was very happy.
This is a memory we will never forget."
"នៅឆ្នាំ ១៩៩៥, គ្រួសារខ្ញុំផ្លាស់ទៅព្រៃ ទៅនៅក្នុងភូមិចាស់មួយដែលជីដូនជីតាខ្ញុំបោះបង់ចោលក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម។​ ​យើងត្រូវទៅទីនោះដើម្បីទាមទារយកដីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់យើងមកវិញ ។ ឪពុក​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ យកបងប្រុសខ្ញុំនិងខ្ញុំទៅជាមួយពួកគាត់ដើម្បីសង់ផ្ទះតូចមួយនៅទីនោះ។ គ្រួសារផ្សេងទៀតត្រូវធ្វើដូចគ្នាដែរដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់បានវិលត្រឡប់មកតំបន់នេះវិញបន្ទាប់ពីបានរត់គេចខ្លួនក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍។​ ផ្ទះនេះធ្វើពីជញ្ជាំងចំបើងនិងស្លឹកត្នោត យើងមិនមានអង្ករហូបគ្រប់គ្រាន់ទេនៅពេលដែលយើងស្នាក់នៅទីនោះ ដូច្នេះយើងនឹង ​ដាំបន្លែមួយចំនួនដូចជាដំឡូង និង ចំណី បន្លែព្រៃ ដើម្បីបរិភោគជំនួសឱ្យបាយ​ ។ នៅពេលថ្ងៃយើងចូលទៅក្នុងព្រៃដើម្បីរករុក្ខជាតិនិងត្រីធ្វើជាអាហា ប៉ុន្តែនៅពេលយប់យើងខ្លាចព្រោះនៅក្នុងព្រៃពោរពេញទៅដោយសត្វព្រៃដូចជាខ្លានិងពស់។
យើងចិញ្ចឹមឆ្កែពីរក្បាលដើម្បីការពារយើងនៅពេលយប់។ ពួកគេទាំងពីរពិតជាស្រឡាញ់ម្ចាស់របស់ពួកគេណាស់។ ថ្វីត្បិតតែពេលនោះយើងក្រតែគ្រួសារយើងសប្បាយចិត្តណាស់។
នេះគឺជាអនុស្សាវរីយ៍មួយដែលយើងមិនអាចបំភ្លេចបាន។"